استاندارد بین المللی ایزو 26000 در سال 2010 توسط (سازمان بین المللی استاندارد) ISO منتشر شده است كه به سازمان ها كمك می كند تا مسئولیت های اجتماعی را به گونه ای موثر ارزیابی كنند.
ایزو 26000 برای راهنمایی سازمان ها درمورد مسئولیت اجتماعی در نظر گرفته شده است و می تواند به عنوان بخشی از فعالیت های سیاست عمومی مورد استفاده قرار گیرد.
ISO 26000 برای کمک به سازمان ها در کمک به توسعه پایدار است. هدف استاندارد این است که سازمان ها را تشویق کند که فراتر از انطباق قانونی بروند و این امر که انطباق با قانون وظیفه اساسی هر سازمان و بخشی اساسی از مسئولیت اجتماعی آنها است را تشخیص دهند. این هدف برای ارتقا درک مشترک در زمینه مسئولیت اجتماعی و تکمیل سایر ابزارها و ابتکارات مسئولیت اجتماعی است.
در استفاده از ISO 26000، توصیه می شود که یک سازمان ضمن سازگار بودن با هنجارهای بین المللی در بخش های زیر در نظر بگیرد:

• تنوع اجتماعی؛
• مسائل حقوقی، رفتاری، فرهنگی، سیاسی، سازمانی؛
• تفاوت ها در شرایط اقتصادی مختلف؛
• عملیات و فرایندها؛
• مشتریان، کارمندان، جوامع و سایر ذینفعان؛
• اثرات زیست محیطی؛

این استاندارد به منظور كاهش اختیارات دولت در پرداختن به مسئولیت اجتماعی سازمان ها نیست.
علاوه بر ارائه تعاریف و اطلاعات، ISO 26000 برای کمک به سازمان ها در درک و رسیدگی به مسئولیت اجتماعی، بر اهمیت نتایج و بهبود عملکرد مسئولیت اجتماعی تأکید دارد.

راهنمایی های ISO 26000 شامل موارد زیر می شوند:

• مفاهیم، اصطلاحات و تعاریف مربوط به مسئولیت اجتماعی؛
• زمینه، روند و ویژگی های مسئولیت اجتماعی؛
• اصول و رویه های مربوط به مسئولیت اجتماعی؛
• موضوعات اصلی و مسائل مربوط به مسئولیت اجتماعی؛
• ادغام، پیاده سازی و ترویج رفتارهای مسئولیت پذیر اجتماعی در سراسر سازمان و از طریق سیاست ها و اقدامات آن در حوزه نفوذ آن؛
• شناسایی و تعامل با ذینفعان؛
• انتقال تعهدات، عملکرد و سایر اطلاعات مربوط به مسئولیت اجتماعی؛

موضوعات اصلی مسئولیت اجتماعی:
استاندارد ISO 26000 موضوعات اصلی مسئولیت اجتماعی را تعریف می کند. موضوعات اصلی تعدادی از موضوعات را شامل می شوند، اما شناسایی مسئولیت و اهمیت هر یک از سازمان ها برای ذینفعان آنها و … نیاز به رسیدگی دارد.
هفت موضوع اصلی در بند 6 استاندارد ISO 26000 توضیح داده شده است. آنها در ادامه لیست شده اند.

• موضوع اصلی 1: حاکمیت سازمانی:
  پاسخگویی، شفافیت، اخلاق و ذینفعان باید از عوامل سازمان باشند.
• موضوع اصلی 2: حقوق بشر: همه انسانها حق برخورد عادلانه و رفع تبعیض، شکنجه و استثمار را دارند.

حقوق بشر شامل:

1. اهتمام کافی؛
2. موقعیت های خطرناک حقوق بشر؛
3. پرهیز از مشارکت؛
4. حل شکایات؛
5. گروه های تبعیض آمیز و آسیب پذیر؛
6. حقوق مدنی و سیاسی؛
7. حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی؛
8. اصول و حقوق اساسی در کار؛

• موضوع اصلی 3: شیوه های کارگری:

کسانی که برای سازمان کار می کنند کالا نیستند. هدف جلوگیری از رقابت ناعادلانه مبتنی بر بهره برداری و سو استفاده است و شامل:

1. روابط استخدامی؛
2. شرایط کار و حمایت اجتماعی؛
3. گفتگوی اجتماعی؛
4. بهداشت و ایمنی در محل کار؛
5. توسعه انسانی و آموزش در محل کار؛

• موضوع اصلی 4: محیط:
  سازمان وظیفه دارد حجم و الگوهای ناپایدار تولید و مصرف را کاهش داده و از بین ببرد و اطمینان حاصل کند که مصرف منابع برای هر شخص پایدار است و شامل:

1. جلوگیری از آلودگی؛
   استفاده پایدار از منابع؛
2. کاهش تغییرات آب و هوایی و سازگاری با آن؛
3. حفاظت از محیط زیست، تنوع زیستی و احیای زیستگاه های طبیعی؛

• موضوع اصلی 5: عملکردهای منصفانه:
  ایجاد سیستم های رقابت عادلانه، جلوگیری از فساد، تشویق رقابت عادلانه و ارتقا قابلیت اطمینان عملکردهای عادلانه تجارت به ساخت سیستم های اجتماعی پایدار کمک می کند و شامل:

1. مبارزه با فساد؛
2. مشارکت سیاسی مسئولانه؛
3. رقابت عادلانه؛
4. ارتقا مسئولیت اجتماعی در زنجیره ارزش؛
5. احترام به حقوق مالکیت؛

• موضوع اصلی 6: موضوعات مصرف کننده:

ارتقا توسعه اقتصادی و اجتماعی عادلانه، پایدار و عادلانه با توجه به سلامت، ایمنی و دسترسی مصرف کننده مسئولیت سازمان است و شامل:

1. بازاریابی عادلانه، اطلاعات واقعی و بی طرفانه و اقدامات عادلانه قراردادی؛
2. محافظت از سلامت و ایمنی مصرف کنندگان؛
3. مصرف پایدار؛
4. خدمات مشتری، پشتیبانی و شکایت و حل اختلاف؛
5. محافظت و حریم خصوصی داده های مصرف کننده؛
6. دسترسی به خدمات ضروری؛
7. آموزش و آگاهی؛

• موضوع اصلی 7: مشارکت و توسعه جامعه:
  سازمان باید در ایجاد ساختارهای اجتماعی پایدار که در آنها سطح بالاتری از آموزش و رفاه وجود دارد، درگیر شود و شامل:

1. مشارکت جامعه
2. آموزش و فرهنگ
3. ایجاد اشتغال و توسعه مهارت ها
4. توسعه و دسترسی به فناوری
5. ثروت و ایجاد درآمد
6. سلامت
7. سرمایه گذاری اجتماعی